Değişen iklim koşulları sebebiyle dört mevsimi aynı gün içinde yaşadığımız günler içindeyiz. Uyanır uyanmaz acaba bugün hangi mevsimin bizi karşılayacağını tahmin etmeye çalışıyoruz. Sabah yağmurla uyanıyoruz. Öğlen güneşten yanarken akşam kar yağışına hayretle bakıyoruz. Sabah karşıladığımız gökyüzü gece tam aksi durum da seyredebiliyor. Bir ay önce çıkardığımız yazlık kıyafetlerin yerini yeniden yünlü kazaklarımız aldı. Değişen ani hava durumunun elbette psikolojimiz üzerinde ki etkisini de derinden hissediyoruz. Herkesin dilinde aynı cümle “bir güneşi görseydik.“ Etkisi altına alan kapalı, kar yağışlı hava koşullarını, insanlar üzerindeki bu durumu gözlemleyince şu çıkarım istemsizce oluştu; Karı çok seven bir millet olarak bütün bir kış karın yağmasını bekledik. Kar bizim için topraklarımıza bereket, barajlarımıza en büyük nimet görevinden dolayı hep daha fazla yağması için dua ettik. İnsanlık tarihi boyunca her bir kar tanesi masumiyetin, saflığın ve benzersizliğin sembolü olmuştur. Aynı zamanda gizemli yapısıyla birçok kültürü cezbederek kimyasal ve fiziksel özellikleriyle de birçok bilim dalını meşgul etmiştir. Fakat aynı kar nisan ayında yağınca keyfimizi nasıl kaçırdı. O masumiyet olarak baktığımız olay yerini daha karamsar duygulara bıraktı. Karla birlikte zirai don yaşanması ise tüm ülkeyi perişan etti. Olumsuz etkilerinin yansımalarını tüm ülke olarak uzun süre hissedeceğiz. Bereket olarak baktığımız durum bu sefer telafisi kolay olmayan zararlar oluşturdu. Bu durum bizlere aslında “her şey vaktinde güzel” olduğunu yeniden ispatladı. Zaman, hayatın ana kaynağıdır. Zamanı gelince olmayan her şey bir dengesizliğin sonucudur. Bu hayatımız içindeki tüm dengeler için geçerlidir. Her şey vaktinde değerli ve kıymetlidir; Tok olana “Karnın aç mı sorusu” lüzumsuzdur. Borç batağında ki insana para verilmesi ihtiyaç halinde, tam zamanında gereklidir. Düzlüğe çıkınca “paraya ihtiyacın var mı” sorusu manasızdır. İyileşen insanın önüne kaynatılıp konulan nane, limon faydasızdır. Kalbi kırılan insana vakit geçtikten nice sonra geç kalınmış, artık istenmeyen özür telafisizdir. Zor günlerini tek başına atlatmış bir insanın omzuna sonradan dokunmak alakasızdır. Seni seviyorum cümlesi sevgi diriyken amacına ulaşır. Çiçeğe su vaktinde dökülmeli. Kuruyan çiçeğe sonra dökülen her su damlası artık israfdır. Kısaca her şey vaktinde güzel; değer de, özür de, kıymet de, sevgi de, yağan her kar tanesi de.